عنایت خاص حضرت به وضعیت شیعیان

سیرت امام مهدى (عجل الله تعالى
فرجه)

از آن جا که رفتار اهل بیت می تواند الگوی بسیار خوبی برای ما باشد مناسب است به
روش، رفتار و سیرت امام زمان (عج) که امام حاضر ما هستند، در زمان غیبت نگاه کوتاهی
بیندازیم

 <\/h2>

عصر غیبت 

 

امام شؤونى دارد ؛ شان هدایت و رهبرى ، حفظ مسلمین و شیعیان ، ایجاد زمینه و
تهیه یاور براى انقلاب جهانى خود و...

 

آن حضرت به تمامى شؤون و وظائف خود به بهترین وجه اقدام مى کند، و جز آنچه با
(غیبت ) ناسازگار باشد، تماما مورد عنایت آن حضرت مى باشد. هم چنان که در روایتى
نیز آمده است :

 

بهره بودن از من در عصر غیبتم ، مانند بهره بردن از آفتاب است هنگامى که
زیر ابرها باشد. ¹

 

اصولا آن حضرت را غایب نامیده اند، چون ظاهر  نیست ، نه آن که حاضر نیست . غیبت
به معناى حاضر نبودن، تهمت ناروایى است که به آن حضرت زده اند، و آنان که بر این
پندارند، فرق میان "ظهور"  است ، نه"حضور " و شیفتگان آن حضرت ، ظهورش را از خدا مى
طلبند نه حضورش را. همین است که وقتى ظاهر مى شود همه انگشت حیرت به دندان مى گزند
و با تعجب مى گویند که او را پیش از این هم دیده اند.

 

براى به دست آوردن سیرت آن حضرت در دوران غیبت مى توان از برخى روایات ، دعاها،
زیارت نامه ها، توقیعات و نامه هاى آن حضرت به بعضى از شیعیان و یا نقل قول هاى
متواتر از افراد کاملا مورد وثوق که به شرف حضور نائل آمده اند، استفاده برد.

 

آنچه بیش از همه در میان ادعیه ، توقیعات و... به چشم مى خورد، عنایت خاص آن
حضرت به وضعیت شیعیان و گرفتارى هاى آنان در عصر غیبت است . به برخى از نکاتى که در
این متون آمده ، اشاره مى شود:

 

1. آگاهى از وضعیت و احوال شیعیان

 

در توقیعى که براى"شیخ مفید " صادر شده ، آمده است :

 

ما بر اخبار و احوال شما آگاهیم و هیچ چیز از اوضاع شما بر ما پوشیده و مخفى نمى
ماند.²

 

 

 

2. حفظ و نجات شیعیان از گرفتارى ها وشر دشمنان

 

نیز در همان توقیع این گونه است :

 

ما در رسیدگى و سرپرستى شما کوتاهى و اهمال نکرده و یاد شما را از خاطر نبرده
ایم ، که اگر جز این بود، دشوارى ها و مصیبت ها بر شما فرود مى آمد، و دشمنان ، شما
را دشمنان ، شما را ریشه کن مى نمودند.³

 

3. حضور در میان مردم

 

صاحب این امر... در میان آنها راه مى رود، در بازارهایشان رفت و آمد مى کند، روى
فرش هایشان گام بر مى دارد، ولى او را نمى شناسند، مگر خداوند به او اجازه دهد تا
خودش را به آنان معرفى کند.⁴

 

در روایتى دیگر از امام امیرالمؤمنین علیه السلام نیز چنین آمده است :

 

سوگند به خداى على ، حجت خدا در میان آنان هست ، در کوچه و بازار آنها گام برمى
دارد و بر خانه هاى آنان وارد مى شود و در شرق و غرب جهان به سیاحت مى پردازد و
گفتار مردمان را مى شنود و بر اجتماعات آنان وارد شده ، سلام مى دهد. او مردمان را
مى بیند... .⁵

 

در دعاى ندبه نیز چنین مى خوانیم :

 

جانم فدایت ! تو آن غایبى هستى که از میان ما بیرون نیستى ، جانم فدایت ! تو آن
دور شده از وطنى هستى که از ما دور نیستى .

 

4.حضور همیشگى در مراسم حج

 

آن حضرت هر سال در موسم حج حضور مى یابد، همگان را مى بیند و مى شناسد، اما
دیگران او را مى بینند ولى نمى شناسند.⁶

 

 

 

اصولا آن حضرت را غایب نامیده اند، چون ظاهر  نیست ، نه آن که حاضر نیست . غیبت
به معناى حاضر نبودن، تهمت ناروایى است که به آن حضرت زده اند، و آنان که بر این
پندارند، فرق میان "ظهور"  است ، نه"حضور " و شیفتگان آن حضرت ، ظهورش را از خدا مى
طلبند نه حضورش را. همین است که وقتى ظاهر مى شود همه انگشت حیرت به دندان مى گزند
و با تعجب مى گویند که او را پیش از این هم دیده اند.

سوره حمد، اساس قرآن است‏

در حدیثى از پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله) مى‏خوانیم که: «الحمد ام القرآن‏»
و این به هنگامى بود که جابر بن عبداللَّه انصارى خدمت پیامبر(صلی الله علیه و آله)
رسید، پیامبر(صلی الله علیه و آله) به او فرمود: «الا اعلمک افضل سورة انزلها
اللَّه فى کتابه؟ قال فقال له جابر بلى بابى انت و امى یا رسول اللَّه! علمنیها،
فعلمه الحمد، ام الکتاب‏». آیا برترین سوره‏اى را که خدا در کتابش نازل کرده به تو
تعلیم کنم، جابر عرض کرد آرى پدر و مادرم به فدایت باد، به من تعلیم کن، پیامبر(صلی
الله علیه و آله) سوره حمد که ام الکتاب است به او آموخت، سپس اضافه فرمود این سوره
شفاى هر دردى است مگر مرگ.⁵

و نیز از پیامبر(صلی الله علیه و آله) نقل شده که فرمود: «و الذى نفسى بیده ما
انزل اللَّه فى التوراة، و لا فى الزبور، و لا فى القرآن مثلها، هى ام الکتاب‏»،
قسم به کسى که جان من به دست او است خداوند نه در تورات و نه در انجیل و نه در
زبور، و نه حتى در قرآن، مثل این سوره را نازل نکرده است، و این ام الکتاب
است.⁶

در حدیثى از امام صادق(علیه السلام) مى‏خوانیم‏: «شیطان
چهار بار فریاد کشید و ناله سر داد نخستین بار روزى بود که از درگاه خدا رانده شد،
سپس هنگامى بود که از بهشت به زمین تنزل یافت، سومین بار هنگام بعثت محمد(صلی الله
علیه و آله) بعد از فترت پیامبران بود، و آخرین بار زمانى بود که سوره حمد نازل
شد»!

وجه توحیدی سوره حمد

در حقیقت سوره حمد هم بیانگر توحید ذات است، هم توحید صفات،
هم توحید افعال، و هم توحید عبادت. و به تعبیر دیگر این سوره مراحل سه‏گانه ایمان:
اعتقاد به قلب، اقرار به زبان، و عمل به ارکان را در بر دارد، و مى‏دانیم« ام» به
معنى اساس و ریشه است.

محتوای سوره مبارکه حمد

سوره حمد که نام دیگرش «فاتحه الکتاب» است، هفت آیه
دارد¹  و تنها سوره‏اى است که بر هر مسلمانى واجب است حداقل روزانه ده
بار آن را در نمازهاى شبانه روزى بخواند وگرنه نماز او باطل است. «لا صلاة الّا
بفاتحه الکتاب»² بنا به روایت جابر بن عبد اللّه انصارى از رسول
اکرم(صلی الله علیه و آله): این سوره بهترین سوره‏هاى قرآن
است.³

آیات سوره‏ى مبارکه فاتحه، اشاراتى در باره‏ى خداوند و صفات او، مسأله معاد،
شناخت و درخواست رهروى در راه حقّ و قبول حاکمیت و ربوبیّت خداوند دارد. همچنین به
ادامه‏ى راه اولیاى خدا، ابراز علاقه و از گمراهان و غضب‏شدگان اعلام بیزارى و
انزجار شده است. سوره‏ى حمد همانند خود قرآن مایه‏ى شفاست، هم شفاى دردهاى جسمانى و
هم شفاى بیمارى‏هاى روحى.⁴

درسهاى تربیتى سوره‏ى حمد

در تفسیر نمونه به مواردی از اثرات تربیتی سوره حمد اشاره شده است که با توجه و
عمل به هرکدام از این موارد، انسان هرچه بیشتر در راه شناخت و نزدیکی به پروردگار
قرار می‌گیرد:

1- انسان در تلاوت سوره‏ى حمد با «بِسْمِ اللَّهِ» از
غیر خدا قطع امید مى‏کند.

2- با «رَبِّ الْعالَمِینَ» و «مالِکِ یَوْمِ الدِّینِ»
احساس مى‏کند که مربوب و مملوک است و خودخواهى و غرور را کنار مى‏گذارد.

3- با کلمه «عالمین» میان خود و تمام هستى ارتباط
برقرار مى‏کند.

4- با «الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ» خود را در سایه لطف او
مى‏داند.

5- با «مالِکِ یَوْمِ الدِّینِ» غفلتش از آینده زدوده
مى‏شود.

6- با گفتن «إِیَّاکَ نَعْبُدُ» ریا و شهرت طلبى را
زایل مى‏کند.

7- با «إِیَّاکَ نَسْتَعِینُ» از ابرقدرت‏ها
نمى‏هراسد.

8- از «أَنْعَمْتَ» مى‏فهمد که نعمت‏ها به دست
اوست.

9- با «اهْدِنَا» رهسپارى در راه حقّ و طریق مستقیم را
درخواست مى‏کند.

10- در «صِراطَ الَّذِینَ أَنْعَمْتَ عَلَیْهِمْ»
همبستگى خود را با پیروان حقّ اعلام مى‏کند.

11- با «غَیْرِ الْمَغْضُوبِ عَلَیْهِمْ» و «ولَا
الضَّالِّینَ» بیزارى و برائت از باطل و اهل باطل را ابراز مى‏دارد.

توجه                            این وبلاگ  اکبر دوستداری میباشد                                                                      توجه